Het heeft even geduurd, voor deze plaat aan bod kon komen: op sommige momenten kunnen we de toevloed vanuit Utrecht niet meteen aan en moeten we sommige dingen even opzij zetten, maar vroeg of laat komen de betere zaken toch bovendrijven, zoals deze, bijzonder sober uitgegeven plaat van een trio dat vanuit het Catalaanse Tarragona opereert en, zoals de naam laat vermoeden, de zigeunerjazz tot uitverkoren speeltuin heeft gekozen. Dat Tarragona de pleisterplaats werd voor het trio, is vast geen toeval: al sinds de Romeinse tijd was deze stad een belangrijke uit- en inreisbasis voor mensen op doorreis en werd het dus een knooppunt -het helpt altijd als je de zee in de nabijheid hebt- van economische activiteit en, zoals dat steevast gaat: ook een belangrijk cultureel centrum. Zo werd de stad ook echt de hoofdstad van het Romeinse rijk, een status waar, getuige de vele werelderfgoed-plekken, die je er kunt vinden, tot op vandaag de nodige rechtvaardiging voor te vinden is.

Een van die plekken heet vandaag “Foro de la Colonia” en het zou me niks verbazen als uitgerekend die plaats haar naam zou geleend hebben aan deze plaat: de muziek die je op de plaat hoort, is niet alleen zigeunerjazz, al vormt die de hoofdmoot. Je hoort echo’s van flamenco en dus ook jazz, Oosterse muziek tot swing-ballades en een enkele keer zelfs een zweempje reggae. Alle elf de titels werden door de drie muzikanten bijeen gepuzzeld en het resultaat van de optelsom is een erg leuke, bijzonder gevarieerde plaat, die de talenten van de drie -Violist Samuel Garcia, gitarist Georgi Olshanetsky en bassist Olegario Velázquez- duidelijk laat blijken. Alle drie hebben ze de nodige scholing gehad en intussen ook flink wat podiumervaring opgedaan en ze zijn breeddenkend in hun muzikale benadering: enkel een akoestische gitaar aan boor en dus niet de klassieke ritmegitaar, die je meestal de gebeurtenissen hoort leiden bij manouchejazz. Dat levert een ‘kleine’ klank op, die je het gevoel geeft dat je in een kleine club zit te luisteren naar een heel getalenteerde, enthousiaste fans van Stéphane Grappelli -aan wie trouwens het nummer “Song for Stéphane” opgedragen is.

Zeker weet ik het niet, maar ik denk dat het hier om een debuut gaat van een trio dat, wat mij betreft, goed in de gaten gehouden moet worden. Dit is immers een clubje van heel fijne muzikanten, die zich tot een genre bekennen, zonder dat ze in epigonisme vervallen. Dat op zich vind ik al een flinke verdienste en ik kan het mezelf nu al zien doen: de volgende keer dat ik richting Catalunya trek -wat hopelijk niet te lang meer duurt-staat deze band op mijn verlanglijstje. Heel fijne kennismaking !

(Dani Heyvaert)